بالاخره فردا تعطیل نشد و بالاخره انگار قراره ببینمش. حالا نه که خیلی دست پر دارم میرم پیشش!
حداقل برم سوغاتیشو بدم انقد کشتم خودمو براش!
رفتم نمایشگاه نقاشی شون، چرا نسل مینیاتور کارها منقرض نمیشه؟!
یوسف و زلیخا با چشمای مغولی رو کجای دلمون بذاریم؟! (یعنی در دوره سلطه مغول به ایران این چشم تنگ وارد مینیاتور ما شده و نرفته دیگه که نرفته که نرفته! وا بده دیگه هموطن هنرمند!)
چهار تا بچه گربه کز کرده بودن گوشه نمایشگاه، بیرون سرد بود. فک کنم به اونا علاقه بیشتری نشون دادم تا نقاشی ها
بعدشم رفتیم فیلم منطقه پرواز ممنوع رو دیدیم. از چیزی که فکر میکردم بهتر بود. ولی.
عاقا اینا بچه ندارن خودشون؟
اشکال اساسی فیلم به نظرم این بود که خانواده فیلم واقعا خانواده نبود. شل بود همه چیزش. مادری که هیچ اعمال قدرت و تربیتی نمیکنه در نبود پدر، و بچه ای که از هیچ کس حرف گوش نمیده.
ولایت بچه تو این فیلم نه با پدر بود، نه مادر، نه معلمش! بچه من انقد ننر بازی دربیاره، هیچ کاری هم نکنم ادبش میکنم اقلا. بچه کاراش به ادبی میزد بیشتر، تا سرتق بودن مثبت.
و بزرگترهایی که احساس مسؤولیت خاصی ندارن، به موقع کاری نمیکنن و خود بچه میره تو دل خطر! فیلم خیلی خرکی بود از این نظر!
یکمم فهمش برای بچه ها سخت بود.
اما بازی هاشون خوب بود واقعا، همه چیزم تو چشم مخاطب نمیکرد. جذابیتش رو داشت کاملا.
این رفیقم معلم یه مدرسه غیرانتفاعیه که خانواده های بچه ها خیلییی پولدارن. داشت از مشکلات خانوادگی و روحی و روانی بچه ها حرف میزد و بی خیالی خانواده ها و بدسلیقگی و اهمیت ندادن تیم مدیریت مدرسه. گفت دیگه یه وقتایی از فشار روحی میشینم گریه میکنم برای بچه ها! چکار کنم براشون؟
دیگه انقد مشکلات دانش آموزها از در و دیوار بهم برخورد میکنه سعی میکنم فقط اعصابمو زیادی خورد نکنم! همین پریروز داشتیم صحبت میکردیم سر این که برای مدارس چکار میشه کرد. من حرفمو زدم، تا چقدش به اجرا و اعمال برسه خدا عالم اه! اگه به من باشه که میگم بکوبیم از نو بسازیم! والا! انقد که من حرص بچه های مردمو میخورم فقط الکی پیر میشم!
درباره این سایت