اما تو بیش از قدر من رزاق بودی

من خیلی بدهکارم.

بخاطر همه عرق های نریخته، کارهای نکرده، زحمت های نکشیده

بخاطر همه نقص هایی که باید برطرف میکردم و نکردم

بخاطر همه وقت ها و انرژی ها و فرصت هایی که تلف کردم

بخاطر همه عادت ها و خصلت هایی که باید ایجاد میکردم و نکردم

بخاطر همه وقتهایی که ناامید شدم

بخاطر همه وقت هایی که مقاومت نکردم و تسلیم شدم

بخاطر همه بارهای روی زمین مانده ای که برنداشتم

بخاطر اینکه باور نکردم مهم ترین جای زمین ایستادم.

و قطعا لیاقت این شاهراهی که باز کردی ندارم.

+ همیشه بیش از زحمت و لیاقتم دادی، بی اون که دنبالش بدوم، تو دامنم گذاشتی چیزهایی که برام خیال هم نبود!

کاش این دفعه، یه بار برای همیشه به عمل قدر نعمت بدونم.